บทที่ 3

โซเฟียกับโอลิเวียไปดื่มฉลองที่โซเฟียได้งานใหม่ แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็เมาหัวราน้ำ

โซเฟียรู้จักโอลิเวียมาสิบกว่าปีแล้ว และในความทรงจำของเธอ โอลิเวียเป็นคนหยิ่งในศักดิ์ศรีเสมอมา ไม่เคยยอมก้มหัวให้ใครหรือยอมรับผิดง่ายๆ

แต่ตอนนี้ โอลิเวียกลับต้องยอมลดตัวลงเพื่อเอาใจคนอื่น แม้กระทั่งต้องทนเก็บความทุกข์ไว้เพียงลำพัง

ก่อนมาที่นี่ ความปรารถนาของโซเฟียนั้นเรียบง่าย แค่มีงานที่มั่นคงและคนรักดีๆ สักคน แต่ก่อนหน้านี้ แค่ค่าเช่าห้องเธอยังหามาจ่ายแทบไม่ไหว

หลังหมดไปหลายขวด ทั้งคู่ก็เมาแอ๋ พูดคุย หัวเราะ และร้องไห้สลับกันไป จนสุดท้ายก็พยุงกันกลับบ้าน

กลางดึกสงัด จิตใจของโซเฟียกลับปลอดโปร่งอย่างน่าประหลาด เสียงของโอลิเวียยังคงดังก้องอยู่ในหู ทำให้เธอปวดใจและเป็นห่วงอนาคตของเพื่อน

โทรศัพท์ข้างหมอนดังไม่หยุดหย่อน โซเฟียหยิบขึ้นมาดูอย่างรำคาญ เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้น เธอก็กดวางสายทันที

เธอพลิกตัวกลับไปเพื่อจะคิดอะไรต่อ แต่ปลายสายก็ยังดื้อดึง โทรเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในขณะที่ความอดทนของโซเฟียใกล้จะหมดลงและเตรียมจะรับสายไปต่อว่า เสียงเรียกเข้าก็หยุดไปดื้อๆ

เสียงข้อความเข้าดังลั่นขึ้นในความเงียบยามค่ำคืน โซเฟียลุกขึ้นนั่ง สบถด่าคนโทรในใจ

ไมเคิล: [ผมไมเคิล รับโทรศัพท์ด้วย]

ชื่อของไมเคิลปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ก่อนที่โซเฟียจะทันได้ประมวลผลความประหลาดใจ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"คุณจอห์นสันคะ นี่มันดึกมากแล้ว มีธุระอะไรหรือคะ" น้ำเสียงของโซเฟียไม่เป็นมิตรนัก ถ้าไมเคิลอยู่ตรงหน้า เธอคงจะกรอกตาใส่เขาไปแล้ว

"ผมอยู่ข้างล่าง ลงมา" ไมเคิลพูดห้วนๆ แล้ววางสายทันที

เขาไม่เปิดโอกาสให้โซเฟียได้ทันตั้งตัวเลย

โซเฟียเบิกตากว้างมองหน้าจอที่ตัดสายไปแล้ว

นั่นไมเคิลโทรมาจริงๆ เหรอ

โซเฟียเหลือบมองนาฬิกา: ตีสอง

ไมเคิลมาทำอะไรหน้าอพาร์ตเมนต์เธอในเวลาแบบนี้

ยังไม่ทันที่เธอจะได้คิดอะไรต่อ ข้อความของไมเคิลก็ส่งเข้ามา

ไมเคิล: [คุณมีเวลา 10 นาที มาสายจะถูกหักเงินเดือน]

โซเฟียได้สติทันที เธอดีดตัวออกจากเตียงแล้วรีบเตรียมตัวด้วยความเร็วสูง

สิบนาทีไม่พอแม้แต่จะแต่งหน้า โซเฟียจึงจำใจลงไปทั้งหน้าสด

ที่ทางเข้าอพาร์ตเมนต์ ไมเคิลกำลังยืนพิงรถอยู่ ในมือนิ้วคีบบุหรี่ที่ไหม้ไปแล้วครึ่งมวน

เขาดูแตกต่างจากวันสัมภาษณ์ ชุดกีฬาที่สวมอยู่ยิ่งขับเน้นออร่าของเขาให้โดดเด่นขึ้นไปอีก

โชคดีที่เป็นตอนกลางคืน ถ้าเป็นตอนกลางวัน คงมีคนมุงเข้ามาทักทายเขาเต็มไปหมด

เมื่อดึงสติกลับมาได้ โซเฟียก็เดินเข้าไปหาเขา ความสับสนในใจยิ่งเพิ่มพูน

ทำไมไมเคิลถึงมาหาเธอในเวลาแบบนี้ มีงานต้องทำจริงๆ เหรอ "คุณจอห์นสันคะ..."

ไมเคิลพูดตัดบท พลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ "เก้านาทีกับสี่สิบแปดวินาที เฉียดฉิว"

โซเฟียกรอกตาในใจ แต่ยังคงฝืนยิ้มอย่างสุภาพ "คุณจอห์นสันมีธุระอะไรในเวลาแบบนี้หรือคะ"

ไมเคิลมองเธอแวบหนึ่ง ไม่ตอบ แล้วเปิดประตูฝั่งผู้โดยสาร การกระทำที่กะทันหันทำให้โซเฟียงุนงง ได้แต่ยืนมองเขาอย่างสับสน

เธอคิดว่าได้ยินเสียงไมเคิลถอนหายใจ เขาพูดว่า "ขึ้นรถ"

โซเฟียระแวงขึ้นมาทันที เธอเลือกใช้คำพูดอย่างระมัดระวัง "คุณจอห์นสันคะ นี่มันนอกเวลาทำงานแล้ว และมันไม่เหมาะสมที่เราจะอยู่กันสองต่อสองดึกๆ แบบนี้"

ความรู้ที่เธอมีเกี่ยวกับไมเคิลจำกัดอยู่แค่คืนนั้นคืนเดียว อีกอย่าง ผู้ช่วยไม่ควรต้องสแตนด์บายตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่ใช่เหรอ

ไมเคิลสังเกตเห็นความสับสนของโซเฟีย "ในฐานะผู้ช่วยส่วนตัวของผม คุณต้องพร้อมทำงานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง มีปัญหาอะไรไหม"

ผู้ช่วยส่วนตัว? โซเฟียตกใจ เธอสมัครตำแหน่งผู้ช่วยผู้บริหาร ไม่ใช่ผู้ช่วยส่วนตัว หลังจากลังเลอยู่นาน เธอก็เอ่ยปากถามข้อสงสัยของเธอออกไป

ไมเคิลเลิกคิ้วแล้วพูดว่า "ผู้ช่วยส่วนตัวกับผู้ช่วยผู้บริหารต่างกันตรงไหน คุณก็ยังเป็นผู้ช่วยของผมอยู่ดี แค่ทำตามคำสั่งของผมโดยไม่มีเงื่อนไขก็พอ"

เขาพูดไม่ผิด และโซเฟียก็ยอมรับคำอธิบายนั้น เธอต้องการงานนี้ ต่อให้เจ้านายปลุกเธอตอนตีหนึ่งแล้วยังไงล่ะ ถึงตอนนี้ถ้าไมเคิลสั่งให้เธอไปทำอาหารเย็นให้ เธอก็คงไม่ปฏิเสธ!

เมื่อคิดได้ดังนั้น โซเฟียก็เลิกลังเลและก้าวขึ้นไปนั่งบนเบาะผู้โดยสาร ไมเคิลปิดประตูแล้วเดินไปขึ้นรถอีกฝั่ง รถโรลส์-รอยซ์รุ่นลิมิเต็ดเอดิชั่นทะยานฝ่าความมืดไป

สองข้างทางเริ่มเปลี่ยวขึ้นเรื่อยๆ ทำให้โซเฟียรู้สึกประหม่า โชคดีที่อีกไม่กี่นาทีต่อมา รถก็ชะลอความเร็วลง และไมเคิลก็จอดรถข้างทาง

บรรยากาศในรถเริ่มน่ากระอักกระอ่วน ไมเคิลจุดบุหรี่ขึ้นสูบ อัดควันเข้าปอดแล้วปล่อยให้มันมอดไหม้ไปคาหว่างนิ้ว ครอบครัวของเขามักจะพยายามจับคู่ให้เขาเสมอ ปกติเขาจะแค่ส่งผู้หญิงพวกนั้นกลับไป

แต่ครั้งนี้ เขาหยุดคิดถึงโซเฟียไม่ได้ อยากจะเจอเธอ สำหรับไมเคิล โซเฟียคือผู้หญิงที่พิเศษที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา นั่นคือเหตุผลที่เขามาหาเธอถึงที่ แม้จะเป็นเวลาดึกดื่นเช่นนี้

เมื่อเห็นไมเคิลเอาแต่สูบบุหรี่ โซเฟียก็อดถามไม่ได้ "คุณจอห์นสันคะ คุณเรียกดิฉันออกมานี่เพื่อให้มานั่งดูคุณสูบบุหรี่เหรอคะ"

มือของไมเคิลชะงักกลางคัน ก่อนจะโยนบุหรี่ทิ้งออกไปนอกหน้าต่าง เขาเอื้อมไปหยิบแฟ้มจากเบาะหลังแล้วโยนลงบนตักของโซเฟีย เมื่อสบตากับแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเธอ เขาก็บอกให้เธออ่านมัน

โซเฟียลังเล แต่ก็ยอมเปิดแฟ้มออกดู ตาของเธอเบิกกว้างขณะที่อ่าน เธอตกใจและถามว่า "คุณจอห์นสันคะ คุณเอาจริงเหรอคะ"